Jesteś prostym mechanizmem

Sterowanym przez emocje i hormony. Hormony podajemy ci w żarciu, a ty musisz je jeść. Nie masz wyboru ograniczony swoimi finansami. Do emocji mamy pilota. Z jednej strony my a z drugiej telewizor. Już centralny wyrównywacz zadbał o to byś interesował się tym czym masz się interesować. Śmiał się, gdy nacisnę odpowiedni guziczek. Wzruszał, oburzał, martwił.
Będziemy utrzymywać cię w stanie nieustalonym. Sukces zobaczysz z bliska, ale nigdy go nie dosięgniesz i poprzestaniesz na radości, i zawiści z sukcesu innych. Tych co zawsze. I tych zmiennych.

Czasem, po drugim kieliszku zaczniesz się szarpać, narzekać, znajdować rozwiązania, ale wtedy poleję i wzniesiemy toast, który wymaże wszystkie wątpliwości.
Albo w przypływie diabelskiej radości zapiszemy cię do podziemia, które ma na celu trwać w podziemi i trzymać płomień z dala od prochu. A ty będziesz potulnie płacił składki na pensje donoszących na ciebie towarzyszy.

Kiedy już w lustrze ujrzysz starość, a każda zmarszczka będzie domagać się w końcu czegoś od życia, postawisz na głowie wszelkie wartości w nadziei zmiany. Rodzina cię znienawidzi, a ty w nadziei zmiany będziesz umierał przez kilkanaście lat, lawirując między talerzem, pigułką i sedesem. Nikt nie będzie płacił za twoje wypadające zęby.

I nie licz na to że twój pilot spocznie razem z tobą. Jest kompatybilny, przyda się.