SŁUSZNIE/NIESŁUSZNIE WYBRALIŚMY!?

Dzisiaj ważny (i dobrze, że popularny!) wpis o tym tytule: Czy Rzeczpospolita staje się gazetą antypisowską?

I słusznie, że się pojawił i że jest popularny! Bo jeśli tak się dzieje w Rzeczpospolitej – a wiemy, że tak – to trzeba to zauważać, o tym informować.

Jednak nie wiem dlaczego zawsze używamy słów „antypisowskie”, „propisowskie”. Narzucono nam to słownictwo, czy sami godzimy się z tym i z tym, że nadano im negatywne znaczenie?

Wydaje mi się, że spokojnie możemy to działanie nazwać „proplatformerskim” lub „propowskim". Ale wówczas zauważamy, że chyba nikt się nie oburza na taką nazwę(?).

Bo czy ktoś słyszał jakieś protesty ze strony tvn i Polsatu, kiedy pan Andrzej Wajda mówił o nich: nasze media? Nikt się nawet nie zająknął, aby to zdezawuować czy wyprzeć się tego. A czy ktoś z „drugiej strony” chociażby pomyślał żeby je zohydzić – tak jak się to robi w stosunku do podobno „propisowskich”? I na koniec, czy te media, które mają być przejęte przez PO protestują, wołają, że tego nie chcą?

I może o to chodzi. Nikt nie zohydza, nie nadaje przekazu negatywnego, że „propeowskie to złe”. Tak więc policzkowani dziennikarze nie chcą być nadal bitymi i po prostu: jeżeli zupełnie się nie wycofują, to przynajmniej stają się bierni. Nazwijmy to po „ichniemu”: „neutralni”. Jedni mogą to robić tymczasowo. Inni na stałe. Najzwyczajniej w świecie nie widząc efektów prób docierania do świadomości ludzi zrezygnują z tego docierania w imię tzw. świętego spokoju.

Zresztą już u kilku dobrych komentatorów-blogerów też widać takie zniechęcenie: bo spada „czytelnictwo” blogów, bo nie dociera się do tak wielu jakby się chciało, itp.…

Przyznam, że w 2008 roku taka sama dopadła mnie rezygnacja… A z drugiej strony wydawało mi się, że skoro mamy wreszcie może nie wymarzonego, ale dobrego Prezydenta, to wszystko jest już na dobrej drodze i to wystarczy…

Wracając jednak do mediów. Do tej pory to tu to tam zastanawialiśmy się nad poszczególnymi tytułami i konkretnymi dziennikarzami. I dotyczyło to mediów tzw. „świeckich”. Co jednak myśleć o mediach tzw. katolickich, które ulegają ogólnej – jak ja to nazywam – hipnozie?

Jeżeli możecie, spróbujcie to sobie wyobrazić: Siedzę w samochodzie w środę 21 lipca, czekając na rodzinkę. Jest godzina 20:05-20:08. Włączam Radio eM i słyszę głos prowadzącego audycję „Uszy duszy” – co prawda nie jakiś dźwięczny, czy ujmujący, ale na „pierwszy słuch” przypomina sposób mówienia Kaszpirowskiego i tylko nie liczy tak jak on:

„ Proszę państwa, a tak miało być pięknie po wyborach, taką nam obiecywano zgodę, pojednanie narodowe. A tu znowu wojna. I to jaka! O krzyż. Ale na szczęście większość, choć nie taka znowu przeważająca, nie dała się nabrać na zmianę tego wizerunku i wybrała…”. Cytuję z pamięci i do tego momentu przekaz był prawie dokładnie taki, jak przed momentem przeczytaliście. Nie mam jednak pewności czy dalej brzmiało to: „słusznie”, czy „właściwego prezydenta”, czy jakoś podobnie, bo przyznam, że zaczęły mi się w głowie kotłować różne myśli na temat autora i tego, że taki hipnotyzujący przekaz może się na antenie tej rozgłośni pojawić. Po tym „wstępie” włączono muzykę, a ja z rodzinką ruszyliśmy do domu, wyłączając radio.

Tutaj muszę dodać, i podkreślić, że być może tym wpisem krzywdzę autora – profesora Tadeusza Sławka, który mógł w dalszej części wyjaśnić co miał na myśli i odciąć się od tego przekazu. Jednak treść, a przede wszystkim sposób jej przekazywania dawał do zrozumienia, że mówca w to głęboko wierzy i chce, aby inni też w to, co mówi, uwierzyli. Natomiast mnie, ale podejrzewam, że wielu, którzy podobnie jak ja tylko na tę chwilę załączyli radio – została w pamięci tylko jedna jedyna myśl, w zależności od tego jak kto zagłosował: „NIESŁUSZNIE/SZŁUSZNIE WYBRALIŚMY!”.