Strach w oczach bufetowej?

Właśnie zakomunikowano że najjaśniejsza bufetowa na nadzwyczajnej sesji swojej rady ustaliła ustawienie pomnika ofiar katastrofy smoleńskiej. Chyba dość nagle, choć po pięciu latach. Akurat teraz, przed wyborami prezydenckimi w których jej kandydat (nie wątpię w to) sypie się gwałtownie. Nawet w telewizji wystąpiła.
Po co ten pośpiech? Z jej wystąpienia nie zdążono najwyraźniej wyciąć fragmentu jej wypowiedzi że czciła pamięć ofiar na Krakowskim Przedmieściu. A potem podległe jej urzędowi służby miejskie miały dodatkowe zajęcia ze sprzataniem płonących jeszcze zniczy po uroczystosciach. Prezenter telewizyjny nie naumiał się odczytać prawidłowo nazwiska francuskiego marszałka Focha z czasów pierwszej wojny światowej - patrona jednej z warszawskich ulic.
Radni PiS stwierdzili że wybór miejsca przy pętli autobusowej na gruntach obciążonych roszczeniami dawnych właścicieli jest raczej niefortunny. I to jest istotny argument.
Pamiętamy bowiem los budynku centrali IPN przy ul. Towarowej 28. Był to 12-piętrowy biurowiec z magazynami o 8,5 tys. m kw. powierzchni. Instytut działał tu od maja 2002 r. Wtedy budynek należał do państwowej spółki "Ruch", która w zamian miała dostać inną nieruchomość przy ul. Marszałkowskiej 3. Na Towarowej IPN przeprowadził remont, zbudował magazyn akt tajnych, zainstalował sieć teleinformatyczną za około 17 mln. zł. Potem w 2004 r zgłosił się dawny właściciel. Wtedy resort skarbu wycofał się z umowy, uznając, że siedzibę IPN powinno zapewnić miasto. W 2010 r. - "Ruch" sprywatyzowano, czyli - mówiąc po polsku językiem zrozumiałym powszechnie - sprzedano. W maju 2012 r. nowy właściciel zażądał od IPN zapłaty czynszu - 41 mln 693 tys. za 10 lat użytkowania. Jednocześnie wystawił budynek na sprzedaż. Finałem była transakcja pomiędzy "Ruchem" a spółką GHN, której udziałowcem jest firma budowlana Skanska. Według rzecznika IPN Andrzeja Arseniuka państwo powinno zapewnić siedzibę "instytucji, która została powołana ustawą". Jego zdaniem groziło to paraliżem pracy i uniemożliwieniem Instytutowi wykonywania ustawowych obowiązków. Według Ministerstwa Finansów źródeł finansowania sidziby IPN należało szukać w budżecie IPN, okrojonym tymczasem przez władze.
Czyżby ta sytuacja miała się w przyszłości powtórzyć w przypadku pomnika ofiar katastrofy smoleńskiej?

Nie trzeba mieć wyobraźni żeby przypuścić że dawni właściciele gruntów po jego wybudowaniu mogliby z nowym zapałem żądać ich zwrotu lub większego odszkodowania.

W tejże Warszawie, moim rodzinnym mieście, niedawno wybudowano basen zamiast stadionu i spłonął most przez Wisłę, a jedynym niezaprzeczalnym sukcesem władzy miejskiej jest notoryczne udaremnianie spalenia pedalskiej tęczy czego z utęsknieniem wyczekuję. Jeśli się nie uda, niech bufetowa po zakończeniu urzędowania postawi tęczę w swoim ogródku. Tam będzie bezpieczna.

Na zdjęciu: tak wyglądał budynek IPN przy Towarowej w dniu 12 maja 2014.