Donald i Grzesiu

(Uprzedzając rozliczeniowe teksty w „Gazecie Wyborczej” z okazji 40. rocznicy inwazji na Czechosłowację. Chociaż, może redakcja „GW” dokonała dostatecznej ekspiacji w zeszłym roku.)

- Grzesiu, co robi ten facet w kolorowych szmatkach?
- To jest szaman, Donaldzie. Zdaje się, że coś czaruje.
- O, znaczy, to kolega twój jest! Musicie sobie potem zrobić zdjęcie. Najlepiej na autostradzie. Mają tu...

- Czemu mi się tak przyglądasz, Grzesiu? Czyżby siwy włos się pojawił nad moją udręczoną skronią?

- Nie… To coś innego. Hm, tylko sam nie wiem co.

- Może moje czoło przeorały szlachetne zmarszczki męża stanu?

- Nie, nie.

- Co, nie jestem mężem stanu?!

- Ależ jesteś, Donaldzie, jesteś! Największym, jakiego znam. Nawet, gdybyś stanął koło Andrzeja, to wydawałbyś się wyższy!

- Grzesiu! Cieszy mnie...

- Donald! Donaldzie! Jesteś tu!?

- Odejdź, Grzesiu…

- Ooo! Jesteś! Cudownie! Już myślałem, że cię nie znajdę! Ale czemu siedzisz w tej szafie, Donaldzie? Wyjdź!

- Nie! Zostanę tutaj. Tu jest cicho i spokojnie… I bezpiecznie…

- Ach, zmartwiłeś się tymi wszystkimi pismakami? Przecież nic nam nie zrobią. Poszczekają trochę i im przejdzie.

- Do tej pory nie szczekali…

- Rzeczywiście. Ale cóż, widać...

- To nie tak miało być, przyjaciele! Z naszych marzeń pozostało tak niewiele! Nie ma pracy, nie ma chleba, próżny trud! Utopione w słowach troski i nadzieje! Wybrzmiewają echem wśród spuszczonych głów!

- Ależ Donaldzie, nie mów tak… Polska ma przecież coś, czego żaden inny kraj nie posiada!

- Wiem, Grzesiu, wiem. Polska ma mnie! Ale jak długo? Widziałeś moje ostatnie zdjęcia? Na niektórych...

Halo? Grzesiu?... Tak, w samolocie jestem… Nie, nie, tamten się zepsuł, rejsowy! Tak… No, w rządowym… Tak, w tym co tamten miał lecieć… Nie, nie wysadziłem go. Razem lecimy. Zaprosił mnie, to co miałem zrobić? Aż mu się oczka świeciły, jak mnie witał na pokładzie… Nie, nie ma go tu. To duży samolot – on siedzi w jednej salonce, a ja w drugiej… Co ty mówisz, wszyscy myślą, że my tu będziemy...

- Grzesiu, co to ma znaczyć?! Czemu mi w ostatnim meczu nikt piłek nie podawał?

- Och, zdawało ci się, Donaldzie.

- Nie podawali! Do ciebie wszystko kopali!

- Do mnie? Ja przecież na obronie gram.

- No właśnie!

- Cóż, widocznie przeciwnik nas bardziej przycisnął. To się czasem zdarza.

- Przecież graliśmy tak jak zwykle! Do pustej bramki!

- Faktycznie. Ale ostatnio coś i tak idzie nam coraz...

- Ile?! Grzesiu, ile?!

- Sto czterdzieści dwa.

- Ha! Sto czterdzieści dwa podbicia piłki głową!

- Jesteś w świetnej formie, Donaldzie!

- Dziękuję! Szkoda, że umiejętności piłkarskie nie decydują o przyznawaniu stanowisk państwowych.

- Och, wtedy byłbyś prezydentem wszechświata... Jesteś najlepszym piłkarzem wśród polityków.

- A co mi tak kadzisz, Grzesiu? Jakiś problem?

- Czepiają się mnie...