„Czy «dobry papież» był naprawdę dobry?” zapytał sam siebie w 1988 roku kardynał Oddi, zanim odpowiedział: tak, oczywiście! Z całym szacunkiem, pozwolę sobie mieć odmienne zdanie. Nie będąc wcale sentymentalny, nie czuję wzruszenia z powodu wiecznego uśmiechu; wciąż przedkładam tę miłość, która potrafi się uśmiechać, ale także karcić, nad ów soborowy uśmiech, zdradzający szczególny rodzaj miłości, rozdawanej równocześnie doktorom prawdy, jak i fałszu.

Życząc „dobremu pasterzowi”, by dzisiaj był w niebie, nie mogę jednak zgodzić się z beatyfikacją, której skutkiem byłoby danie nam go jako i wzoru wszystkich cnót, a więc przykładu, który należy naśladować. Ośmielam się nawet twierdzić, że ratunkiem dla Kościoła jest z całą pewnością porzucenie drogi, na którą Jan XXIII chciał tenże Kościół wprowadzić i po której z przekonaniem podążyli jego następcy: drogi źle rozumianej miłości wobec wszystkich razem i każdego człowieka z osobna, czy to wobec świętego, czy grzesznika, katolika czy bałwochwalcy (skoro wszyscy mają dobrą wolę, nikt nie jest mniej lub bardziej godny niż inny), drogi otwarcia na wszystkich i na wszystko, bez względu na to, co może różnić lub dzielić, na grzech, na błąd, na które nie należy reagować przez napomnienia czy potępienia – drogi podziwu wobec nowego porządku rzeczy, do którego nowy język należy sobie przyswoić, język pełen obietnic na przyszłość – drogi współpracy ze wszystkimi, którzy określają się jako pracujący dla ludzkości itp.