Kod, czyli dyskryminacja geograficzna

Łukaszek szedł przez osiedle wraz ze swoją mamą, gdy nagle koło osiedlowego domu kultury zauważyli zbiegowisko. Mama oczywiście przystanęła, a oczy jej się śmiały do napisów KOD na transparentach.
- O Jezu - powiedział Łukaszek.
- Nie przeklinaj - ofuknęła go mama.
- Mam powód. Ja tam widzę swoją siostrę.
- Niemożliwe! - i mama Łukaszka runęła w tłum pociągając za sobą syna. Dopchali się do siostry Łukaszka.
- Moje dziecko, gratuluję! - mama mentalnie pękała z dumy. - Wreszcie dokonałaś świadomego wyboru angażując się po właściwej ze stron sporu! Ty płaczesz?
- Smartfon - wyjęczała siostra ocierając delikatnie łzy tak, by nie rozmazać makijażu.
- Zgubiłaś?
- Nie, tylko... Rozdają, ale mi nie chcą dać.
- Rozdają smartfony? - nie wierzył Łukaszek. - Co trzeba oddać w zamian? Nerkę? Płuco?
- Nic! Trzeba być tylko we właściwym kodzie!
- Oczywiście! - wykrzyknęła radośnie mama Łukaszka. - Oczywiście! Trzeba stać po właściwej stronie właściwej barykady! Jak ty chcesz funkcjonować w Europie, kiedy na ten przykład Niemiec podejdzie do ciebie na ulicy i powie...
- Allah akbar i wyjmie maczetę - wtrącił Łukaszek.
Mama zagroziła mu obcięciem kieszonkowego i kontynuowała:
- Podejdzie do ciebie Niemiec i spyta cię o Trybunał Konstytucyjny. I co? I będziesz się musiała wstydzić. I płakać. A właśnie, dlaczego ty nadal płaczesz?
- Bo mam niewłaściwy kod!
- Jak to niewłaściwy? - zirytowała się mama i rozejrzała się po transparentach. Owszem, znajdowało się tam czczone przez nią słowo, ale w jakimś dziwnym kontekście. Żeby łączył a nie dzielił, jakieś koperty porysowane...
- Chodzi o kod pocztowy - siostra wydmuchała śliczny nosek w chusteczkę. - Mam niewłaściwy. I nie dostanę smartfona.
- A jaki jest właściwy?
- Już wyjaśniam - odezwał się pan obok. - Właściwy to ten z Pawełkowic. Otóż wszyscy mieszkańcy Pawełkowic dostaną nowe smartfony. Podstawowym kryterium jest adres... A zatem kod pocztowy.
- Dlaczego mieszkańcy Pawełkowic mają dostać smartfony?! - zawołał Łukaszek.
- To w ramach walki ze smartfonowym wykluczeniem.
- Co? Po prostu niektórych nie stać i...
- Chłopcze, nie może być tak, żeby w dwudziestym pierwszym wieku mieszkaniec Europy nie miał smartfona. Nawet imigranci którzy docierają do Europy pontonami mają najnowsze modele.
- Ale dlaczego tylko ci z Pawełkowic? - załkała siostra. - Ja też chcę!
- Od kogoś trzeba zacząć - odezwała się pani w kamizelce odblaskowej z napisem "rozdawca smartfonów". - A poza tym smartfonów nie ma zbyt dużo, w większej miejscowści mogłoby dla wszystkich nie starczyć. A ludzi w Pawełkowicach jest w sam raz.
- Ja też jestem Pawełkowiczanką - oznajmiła siostra prawie łamiąc sobie język.
- Dowód! - zażądała pani.
- Jaki dowód?
- Osobisty.
- Nieletnim nie dajecie?
- Nie! To znaczy: tak! Co innego chciałam sprawdzić... Ależ pani nie jest Pawełkowiczanką!
- Jak to nie?
- Nie mieszka pani tam.
- Ale ja się czuję Pawełkowiczanką! - zawołała chytrze w swym mniemaniu siostra.
- Niech to pani udowodni! Że się pani czuje!
- To jest czucie bezobjawowe!
- Bzdura! - zapiała pani. - Coś takiego ja...
- Nie, no, proszę ani - mitygował ją Łukaszek. - Tak to działa z gejami i LGBT. Przecież nie trzeba fizycznie zmieniać płci, wystarczy czuć się...
- Nie może być, żeby geograficznie dyskryminować ludzi! - wołała siostra. - Precz z kodem pocztowym! Precz z kodem!
I ludzie wołali "precz z kodem!".
Mamie Łukaszka zrobiło się słabo i osunęła się po ścianie na chodnik.
Siostra wywalczyła jednak nowy aparat.
Oświadczyła, że jest gejem.

--------------
Jest trzeci tom! ]]>http://www.wydawnictwo-lena.pl/brixen3.html]]>

]]>https://twitter.com/MarcinBrixen]]>
]]>https://pl-pl.facebook.com/marcin.brixen]]>
]]>http://kaktus-i-kamien.blogspot.com]]>