IMPRESJE TATRZAŃSKIE.

ŻYWY KAMIEŃ

rosnący werbel

oberwanych głazów

u

          rwany

krzyk

i...

cisza..

długi jęk

wichury

i...

jeszcze

jedno

życie

kamieniem

żywym

w przepaść

s

p

a

d

a

j

ą

c

e

z góry...

...krzyk

jak

zer...

...wana

struna

i

echo tylko

łka po niszach

jak w czułym pudle

roztrzaskanych skrzypiec

cisza...

ci...

....sza...

i

oto

na granicie

jarzębina krwi

wyrasta smukłym

gorejącym krzakiem

i

anioł chmury z wielkimi skrzydłami

płynący nad przepaścią pożegnalnym znakiem...

NAD CZARNYM STAWEM

wiruje

niebo ponad głową

i

drżą kamienie nam u stóp

jedynie myśl jak ptak skrwawiony

szybciej od ciała spad w grób...

J e z u s...!

M a r y j a..!

w mgnieniu oka

widzę swe życie kruchy wiór

nad Czarnym Stawem anioł gubi

ze skrzydeł resztki krwawych piór...

J e z u s...!

M a r y j a...!

głucha cisza...

obłok przesuwa ostrą perć

bo często ceną za brak skrzydeł

i

za ryzyko

bywa

 śmierć !

WE MNIE TATRY WYSOKIE...

we mnie Tatry wysokie wydźwignięte w niebo

droga Ojczyzno moja...kamienna surowa...

oto góry na przemian widzę z dolinami

i strumienie szmerliwe niczym polska mowa

kolorów tysiąc płonie w witrażach przyrody

gdy się kołem dni toczą przez kolejne lata

nuty tęskne co płyną góralską muzyką

moja pamięć w warkocze jak wstążki zaplata

we mnie góry wokoło znajomą koroną

klękam na Obidowej w samotnym kościele

bądź Panie pozdrowiony pod wysokim niebem

nim z prośbą do Twych kola skłonić się ośmielę

gdy będą chcieli kiedyś splugawić nasz język

który od tylu wieków był naszym schronieniem

bądź Panie blisko przy mnie u źródła mej mowy

niech góry i doliny będą mym natchnieniem

i skrzydłem mej wolności nadziei i wiary

źródłem dumy gdy trzeba będzie stać na swoim

kto w ziemię korzeniami wrósł bo Ją ukochał

ten burz i niepogody przecież się nie boi

we mnie Tatry wysokie wydźwignięte w niebo

opromienione słońcem księżycem srebrzone

i otulone mgłami w jesienne poranki

T a t r y !

 które Bóg Polsce włożył jak koronę