Twit* z obozowej rampy?

Świetna gra słów!!!!!
Twit i palant.

Jakoś tak Sonderkommando po pamięci się pałęta...

...............................................
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a Magyart Ps.33,5

Nie wiedziałam, że Izrael jest członkiem UE! ;-)

Tkwiąc w tej głębokiej niewiedzy, najpierw zrozumiałam, że chodzi o pomoc Izraelczykom osiedlającym się w krajach Unii - skoro pieniądze są unijne.
Dopiero po przeczytaniu tekstu w 'Rzeczpospolitej' zorientowałam się, o jakich osadników chodzi, no i wyciągnęłam wniosek, że UE rozszerzyła się aż na tamten rejon ;-))
No bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że Unia finansuje osadników w tamtej części świata? ;-)

należące przede wszystkim do kategorii więźniarek politycznych.

[quote]„W obozie siedziały Polki od 1939 roku, właścicielki dóbr z Pomorza, doskonale mówiły po niemiecku i dogadywały się w różnych sprawach. Przekupić można każdego. I posadę można było załatwić.”[/quote]

"I posadę można było załatwić."

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53662,10856128,Kobiety_Ravensbr%C3%BCck.html?as=2

Przecież za możliwość podjadania z królikami niektórzy z więźniów różnych KL-ów mogli uważać dotychczasowych swoich katów za ludzi godnych ich ochrony i ich pomocy gdy zbrodniarz znaleźli się w więzieniach PRL.

[quote]„Na przykład?

Na parę miesięcy dostałam się do hodowli królików angora. Ich właściciel, esesman, zajmował dobre stanowisko. Pracowały tam badaczki Pisma Świętego i ja.

Co pani robiła?

Czesałam króliki, szorowałam klatki, karmiłam. Króliki były ciepłe. Trzymałam je i mnie grzały, były piękne, miłe. Potem z mężczyznami z małego obozu jeździłam do lasu po zieleninę, kosili trawę, schła, a my jadłyśmy jagody. Cudownie było, zapach skoszonej trawy do dzisiaj mi to przypomina. Wieczorem wracaliśmy, w obozie był głód, a króliki miały dobre kartofle gotowane z otrębami, a nie zgniłe, tak jak my.

Można było pojeść z królikami?

Troszkę pojadłam. (śmiech) Ale ich nie głodziłam, broń Boże, miały dużo jedzenia. Od tamtej pory nie zjem królika. To dla mnie osoba święta. Wie pan, pracownie artystyczne działały parę lat, ale ja już nie mogłam usiedzieć, myślałam, że się pochoruję. Po półtora roku załatwiłam sobie pracę w magazynach i dźwigałam materiały po 40 kilo, a sama ważyłam 38. Ale był ruch.

Każda z was potrafiła załatwić sobie pracę?

Koleżankom niezdarnym pomagałyśmy. Pomysł, żeby zgromadzić dziewczyny do pracowni artystycznej - niby dla potrzeb wszystkich pracowników obozu - miała pani ze Śląska, która świetnie znała niemiecki. Wmówiła to w naczelniczkę Niemkę, o dziwo, bardzo pozytywnie nastawioną wobec Polek.

Johannę Langefeld, która po wojnie uciekła z więzienia Montelupich w Krakowie?

Tak, miała proces i polskie więźniarki jej broniły, a personel więzienia pomógł, że wyszła na przepustkę i nie wróciła.

Dziewczyny ukrywały ją w Krakowie i pozwoliły jej uciec do Niemiec. Ale ona na to zasługiwała. Miała jakąś słabość do Polek. (śmiech) Langefeld była wspaniała.

Podobno Langefeld, gdy usłyszała, że na rozstrzelanie szła Kazia Pobiedzimska z matką, zaczęła wydzwaniać i uratowała 13-letnią Kazię?

Dobrze je znałam. Kazia po wojnie była pielęgniarką, w Rabce wyszła za mąż, miała dzieci, ale popełniła samobójstwo. Coś w niej siedziało. Straciła matkę w Ravensbrück. Żegnałam się z jej matką poprzedniej nocy, jak już było wiadomo, że pójdzie na rozstrzelanie. Pani Jadwiga Pobiedzimska spała obok mnie na bloku. Spokojna, zrównoważona kobieta. Prosiła, żeby zająć się córką. Tak samo żegnałam się z Małgosią Dębowską. Jej rodzony brat jest dziś emerytowanym biskupem. Żegnałam się z Małgosią przed jej śmiercią, a ona mówiła, że jedyne, co potrafi, to umrzeć za ojczyznę. Miała 18 lat, fajna dziewczyna była.

Jak się żegnałyście?

Zawsze mówiłyśmy, że mają ładnie wyglądać. Czesałyśmy je, żeby nie pokazywały przed Niemcami, że się boją. Chodziło o to, żeby zachować twarz. Pożegnanie tych, które szły na rozstrzelanie, utkwiło mi w pamięci na całe życie. Z naszego transportu około 70 Polek. Za każdym razem czułam, że następna mogę być ja. Zwłaszcza jeśli te kobiety też trafiły za sprawę polityczną, myślałam, że to może być mój ostatni dzień.”[/quote]

Tu można przeczytać całość wywiadu.

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53662,10856128,Kobiety_Ravensbr%C3%BCck.html?as=2

Jak mało było potrzeba by więźniarka uznała, że kata za swego opiekuna czy bożka, a no tylko kartofle z otrębami z klatki od królików.

Pamiętajmy też i o tym.

[quote]„Oprócz niemieckiego pionu władzy istniał drugi, więźniarski, przeznaczony przede wszystkim do utrzymania porządku i dyscypliny w obozie. Od tzw. więźniarek funkcyjnych (m.in. blokowych, sztubowych, kolonek) bezpośrednio zależał los innych, gdyż posiadały bardzo duży zakres uprawnień. W pierwszych latach funkcjonowania Ravensbrűck stanowiska te piastowały więźniarki osadzone za przestępstwa kryminalne, będące narodowości niemieckiej. Później, na skutek zwiększenia się liczby osadzonych, a także ogólnej zmiany polityki władz, stanowiska te obejmowały kobiety innych narodowości, należące przede wszystkim do kategorii więźniarek politycznych.”[/quote]

http://www.poland.us/strona,25,7824,0.html#.UeZw_1JUGSo

Po prostu w więzieniach razem z tą niemiecką zbrodniarką siedziały inne zbrodniarki pełniące w różnych obozach funkcje blokowych, sztubowych, kolonek, bo przecież nie siedziały za niewinność, prawda?

Dlatego pomogły w ucieczce, bo i w obsłudze więzienie byli funkcyjni z różnych obozów, bo znali się na „robocie”, a jak już posmakowali smak absolutnych swoich rządów i wyżywania się nad innymi ludźmi, to bez tych afrodyzjaków żyć już po prostu nie mogli i dlatego garnęli się do pracy w więzieniach nie tylko w PRL.
Proszę sobie porównać sytuację tak z okresu wojny jak i okresu powojennego di tej z okresy PRL i PRP II, czy widzi ktoś różnicę, bo ja jej nie zauważam.
Komunistyczni klawisze i zbrodniarze z PRL po prostu z marszu zostali klawiszami III RP, którzy przez samą zmianę nazwy zostali rzekomo innymi i prawymi klawiszami.
Polacy uwierzyli nie tylko w zabawę w chowanego z komunistycznymi klawiszami ale i ze zbrodniarzami w togach z sądów i prokuratur, adwokatów, MSW, MON, policji politycznej, MO i całego LWP, a także z urzędnikami różnych szczebli zapominając im ich cała haniebną przeszłość.
I tak to się kręci od tysięcy lat aż do dziś.

Pozdrawiam.
Obibok na własny koszt

TV 14.07.2013 r. godz. 17:40 program E POP OF CULTURE (E wygląda jak wykrzyknik), kanał 124 w kablówkach UPC.
„Polak to świnia” w emitowany filmie, w którym tak mówi drobna aktoreczka DANI o żydowskiej rysach twarzy, oczkach i wzorcowym nosku.
Na pytanie innej dziwki: „- Kto jest świnią?”

Ta żydowska celebrytka odpowiada: „Polki to świnie”.

Występująca w jakimś programie dla przygłupów Dani kwestię, że „Polki to świnie” powtarza kilka razy, a najwięcej razy mówi ta kurdupel i dziwka Dani.
Po reklamach o godz. 17:45 dalej jest ciągnięty ten sam temat „Polka to świnia” i „Polki to świnie”.
I ten program ze spokojem oglądały rzekomo kolskie kobiety z wytrzeszczem oczu i oblizując swoje zidiociałe gęby.
Bo jakże mogło być inaczej, skoro to są tylko rzekome Polki, które już rzekomo nie są świńmy.
Według mnie one są właśnie tymi świniami, o których mówi ich gwiazdka Dani, więc ich to nie ruszało i nie rusza, bo żadnego oburzenia nie zaobserwowałem na ich twarzach tylko dalej wytrzeszczały bezmyślne gały patrząc na szklany ekran i zachwycając się patałaszkami

Pozdrawiam.

Obibok na własny koszt