Mieszane uczucia, czyli moja opinia po lekturze pierwszego numeru "Wręcz Przeciwnie".

W każdym demokratycznym i wolnorynkowym społeczeństwie należy się cieszyć z różnorodności i konkurencji. A że w Polsce już od dłuższego czasu i jednego i drugiego brakuje, tym bardziej cieszyłem się z debiutu nowego tygodnika.

Niestety pierwszą niemiłą niespodzianką była oczywiście okładka gazety, na której Tusk i Kaczyński przebrani w szaty liturgiczne udzielają sobie nawzajem komunii świętej.

Nie dziwię się więc autorom tygodnika takim jak Cenkiewicz czy Terlikowski, że w geście protestu odeszli ze składu. Wydaje mi się, że po perypetiach z próbą blokowania startu "Wręcz Przeciwnie" redakcja postanowiła przyciągnąć uwagę skandaliczną okładką. Zupełnie niepotrzebnie od razu zraziła do siebie osoby o poglądach katolickich i konserwatywnych, ale także tych którzy mają dosyć takich tanich prowokacji. Po całej serii antykatolickich okładek z innym pism, nie tylko był to strzał kulą w płot, ale także strzał mało oryginalny.

Nie wiem oczywiście jak był pierwotny pomysł na ten tygodnik, ale moim zdaniem można by się pokusić o jeszcze jeden tygodnik na prawej scenie politycznej o zdeklarowanym, jaskrawym wolnorynkowym rysie. To rzeczywiście może się udać, mając takich autorów jak Korwin-Mikke czy Gwiazdowski. Jak na razie niestety pierwsze wrażenie popsute przez nieszczęsną okładkę.

Szkoda, bo jest w pierwszym numerze kilka tekstów ciekawych.

1.Tekst Terlikowskiego, o wykorzystywaniu religii przez partie polityczne. Sam tekst świetny, ale zilustrowany idiotyczną okładką.
2.Niezłe teksty Korwina-Mikke i Gwiazdowskiego
3.Znakomity tekst Cenckiewicza o lobbistycznych kulisach PO.
4. Ciekawy tekst historyczny o tym jak niemieckie służby specjalne wymyśliły określenie "polskie obozy koncentracyjne".

Naprawdę szkoda że nowy tygodnik zaliczył taką wpadkę na początku, bo przyciągnięci doń autorzy do tej pory raczej pisali w swoich niszach i mogli zdobyć szerszą publiczność, co dla debaty publicznej w Polsce byłoby naprawdę dobre.