Zazdrość

Po artykule pana Osieckiego nt. pozytywnych skutków kryzysu gospodarczego bandy sfrustrowanych PiSowców rzuciły się na atak na pana redaktora, zarzucając mu niezrozumienie zasad ekonomii, gdyż ich zdaniem łatwy przepływ siły roboczej z sektora produkcji do usług nie jest tak łatwy.

Wyjaśnienie tego fenomenu, jakim są tego typu osoby jest proste: zazdrość, która jest tak typowa dla pewnego obszaru nad Wisłą. I tak po kolei, mamy zazdrość wobec Wałęsy który samotnie obalił hydre totalitaryzmu, a teraz opozycjoniści z tylniego rzędu chcą sobie przypisać jak największe zasługi. Zazdrość wobec Generała Jaruzelskiego, który będąc architektem Stanu Wojennego uratował Polskę przed interwencją radziecką, a być może nawet i cały Świat przed wojną atomową, co być może spowoduje, że za kilkadziesiąt lat będzie traktowany jako Zbawca Świata.

Zazdrość w kierunku ludzi sukcesu, takich Gudzowaty czy Kulczycki, stanowiących zdrowe podstawy współczesnego biznesu polskiego, na czele z takimi potentatami jak spółka J&S.

Zazdrość wobec ludzi nauki, takich jak Profesor Geremek, który był równierz zasłużonym ministrem spraw zagranicznych, wobec którego wysuwa się zarzut, że był Żydem, a więc nie-Polakiem, a więc nie-swoim, który na dodatek stanął okoniem policjantom pamięci z IPNu, nota bene jeszcze jednej instytucji wyrosłej z zazdrości.

Z zazdrości wynika też obłędna krucjata przeciwko żołnierzom WSI, wielkim patriotom i wybitnym fachowcom, w miejsce których daje się harcerzyków po dwutygodniowym kursie. 

Zadrość przejawia się w walce z korupcją, która jest o tyle absurdalna, że trzeba y było powsadzać do więzien wszystkich, z wyjątkiem samych antykorupcjonistow, gdyż każdy z nas w korupcjie jest umoczony, poczynając od ściągania na sprawdzianach w podstawówce, gdzie zapewnie by powstały komórki CBA przeciwdziałające temu.

Zazdrość ma służyć niszczeniu uczciwych ludzi pomówieniami o współprace z SB. Dokumenty wszak można spreparować, a szyderczy śmiech ubecji dopadnie nas z okrutnej kartoteki. W ten sposób lustratorzy stają się sojusznikami esbecji zza grobu.

Zazdrość wobec dziennikarzy poczytnych mediów, takich jak Gazeta Wyborcza, czy TVN, w tym wypadku zazdrość wynikiem braku profesionalizmu pismaków z niszowych gazetek i "bloggerów", nie mówiąc o funkcjonariuszach PiS w TVP, przywołujących na myśl dziennikarzy reżimowych z okresu stanu wojennego.

Zazdrość wobec młodych, wykształconych z dużych miast, którzy budują nasz europejski dom, pracując z sukcesem w wymarzonych zawodach z dala od kraju, gdzie totalitarne pęta ciemnogrodzkiej mentalności zapobiegają samorealizacji inwalidów, gejów, lesbijek i subkultur młodzieżowych.

Wreszcie zazdrość dotarła do polityki zagranicznej, gdzie zamiast wyważonej i odpowiedzialnej polityki wobec Rosji, według najlepszych wzorów zeszłej dekady oferuje się politykę konfrontacji w duchu poglądów neokonsereatywnej mafii z Waszyngtonu, której zresztą czas jest policzony, zamiast postawić na solidarną wspólną politykę Unii Europejskiej.

Wracając do tematu z początku, stosowne się chyba wydaje stwierdzenie, że uratuje nas tylko i wyłącznie demografia, gdyż tylko w ten sposób wyginą zarówno stare pokolenia skażone komunistycznym ciemnogrodem, jak i te młodsze, smutne, zakutane na czarno, które gardzi rówieśnikami korzystającemu z owoców transformacji.

Stałych czytelników informuje, że ze mną jest wszystko w porządku. Po prostu miałem dosyć bełkotu niektórych dziennikarzy i innych bzdur, więc musiałem to jakoś odreagować.