Uroczystości (3)

Uroczystości – to zły tytuł. Nikt dziś nie chce czytać o uroczystościach. Każdy myśli – z czego jutro będzie żył.
Przeczytajcie jednak o tych, z których każdy myślał CZY jutro będzie żył.

Przypomnę. Zanim niemieckie wojska lądowe przekroczyły granicę nad otwarte miasto Wieluń nadleciały niemieckie samoloty. O godzinie 4.40 to bomby – nie budziki – wypędziły ludzi z łóżek. I zanim artylerzyści na Schlezwigu-Holsteinie po raz trzeci załadowali swoje działa trzy czwarte miasteczka legło w gruzach. Zginęło około 1200 osób.

Wprawdzie pan Grzegorz Bębnik – prawdziwy historyk (ja jestem z zawodu inżynierem) dowodzi, że nalot na Wieluń nastąpił o godzinę później, ale, nawet jeśli pan Bębnik ma rację. to ten nalot wyznaczał standardy moralne – a raczej ich brak – postępowania Niemców w Polsce. To nie była wojna – to była rzeź!
Ten nalot, krycie się jednostek nacierających za wypędzoną z domów i uciekającą do lasu ludnością Waleńczowa (bitwa pod Mokrą, natarcie niemieckie na batalion majora Sokola), rozstrzeliwanie wziętych do niewoli polskich żołnierzy, po zdjęciu z nich mundurów (bitwa pod Iłżą). To były ówczesne standardy Wehrmachtu, a nie postawa gen. Eberharda, który po kapitulacji gratulował majorowi Sucharskiemu wspaniałej obrony.
Co do pierwszeństwa – otóż na pewno o tej samej godzinie (4.45) co salwa ze Schlezwiga były już Niemieckie czołgi w Starokrzepicach i rozpoczęło się ostrzeliwanie artyleryjskie Krzepic w pasie natarcia IV dywizji pancernej generała Reinharda. Wcześniej, bo o godzinie 3.30 polskie patrole zostały ostrzelane pod Podłężem Królewskim nad Liswartą w pasie natarcia I DPanc. Gen. Schmidta.
Nie przyjmujmy tego symbolu – 4.45. To symbol niemiecki – o wschodzie słońca ruszamy zwycięsko na wschód.

AW