Dlaczego straciłem szacunek do Krzysztofa Majchrzaka

Majchrzak to wariat. Teraz okazało się tylko, że nie głupi:):):)
Cytowałem kiedyś bardzo przytomną obserwację, bodaj Bradeckiego, że szkołą aktorska, to szkoła zawodowa. Wychodzą z niej faceci (i babki), którzy umieją skakać, krzyczeć, a nawet płakać na zawołanie, a nie jacyś intelektualiści. Zasadniczo aktor wie tyle, ile zagrał (czyli ile sobie w scenariuszu podkreślił "na pamkę", bo nie każdy słucha partnerów, o czytaniu całej sztuki nie mówiąc).
Nie wspomnę już o idiotyzmach polegających na tym, że jakaś redaktorka zaprasza do studia aktora, który zagrał Karola Wojtyłę i pyta go o aborcje, jakby był papieżem (a widziałem taka scenkę, ale zawsze niezmiernie irytowały mnie te Autorytety. Szczepkowska, która "ogłosiła koniec komuny, Holoubek, czy wyjątkowo pretensjonalny i obrzydliwy w roli mentora Nowicki (który był aktorem bardziej ozdobnym, a stał się wstrętnym staruchem). Nie zachwycał mnie też w takiej roli (bo jest to rola i nic więcej" Majchrzak.
A propos wariatów. Żeńka Korin - reżyser rosyjski, ale pracujący w Polsce (adaptacje Gombrowicza na przykład) opowiadał kiedyś o swojej pracy magisterskiej. Otóż podzielił on sztukę aktorska na trzy części składowe: utożsamienie z postacią, sprzedaż konwencji (żeby widz wiedział, czy to tragedia Szekspira, czy farsa lub komedia dell arte) i kontrolera (który pilnuje, żeby aktor się nie zabił grając samobójcę, albo nie wydłubał sobie oczu grając Edypa). Proporcje trafiają się różne. U klasycznego aktora-zawodowca jest 45/45/10, z różnymi wahaniami. U Holoubka jednak większość pary szła w konwencję (bo się nie wcielał, tylko grał Holoubka, zawsze tego samego mądrego Gucia z pięknym głosem inteligenta, niezależnie, czy miał to być profesor Tutka, czy Jagiełło). Po przeciwnej stronie skali znajdował się zjawiskowy wręcz Walczewski, który utożsamiał się z rolą na 95%, a konwencja musiała się, rozpaczliwie, dzielić pozostałymi 5% z kontrolerem. Czasem nie wiadomo było, co Walczewski gra (choć oczy rwał), a czasem - czy się naprawdę nie zabije.
O ile pamiętam, Marek Walczewski nie pozwalał sobie na mentorstwo. To był skromny i delikatny człowiek, choć fascynat (ja uprawiał szermierkę czy grał na pianinie, to po 12 godzin na dobę, w aktorstwie tez się nie oszczędzał). Majchrzak nie jest tak skrajnym przypadkiem, więc.... i się wymądrzy i zarobi kasę :):):)

nawet miodowy!, choć za smakowymi nie przepadam poza cider,kami oczywista!/uwielbiam w upały irlandzkiego Bulmers'a!/
pzdr