Berlin, 17.II.2012, p r z e s i e d l e n i a II W.Ś.

 Trudno sprecyzować coś, co jest tylko przeczuciem, intuicją, a może... instynktem samozachowawczym.

 Niemcy są inni niż my. Mają odmienną mentalność, nawyki, kulturę i obyczaje. Na każdym gruncie ta inność zaznacza się bardzo wyraźnie.

 Kiedy słucham wypowiedzi tych, którzy uważają Niemców za naszych przyjaciół, zawsze patrzę podejrzliwie. Zwykle ukrywa się za tym zachwytem zwykły kompleks niższości i chęć akceptacji za  w s z e l k ą   cenę.

   Już małe dzieci uwielbiają być porównywane do książąt i królewiąt. Złote korony królują na przedszkolnych zabawach choinkowych, a świadomość bycia urodzonym w nizinach społecznych, uwłacza i irytuje.

 Fajnie byłoby też przynależeć do narodu, który ma opinię gospodarnego, bogatego i nade wszystko: mocnego, chociażby nawet posiadał w swojej historii krwawe grzechy. Tym lepiej, bo pamięć takich dokonań buduje respekt  i stosowny dystans.

 Los jednak sprawił, że jestem obywatelką kraju, który wielokrotnie doświadczył ciężkiej ręki mocarnego sąsiada.

  Mówi się, że kto się gorącym oparzył, ten na zimne dmucha. Nadeszły czasy, kiedy brakuje tych, niegdyś poparzonych, a młodzi niedoświadczeni ... cóż: oni znają jedynie zimne ognie, a w te gorące nie chcą uwierzyć.

 W czerwcu 2009 roku pisałam:

 Płynie czas nieubłaganie i zaciera ślady. Blakną stare fotografie, rozsypują się zmurszałe mury kamienic -świadków minionych zdarzeń.

 Mamroczące usta starych ludzi snują co prawda jakieś wspomnienia, ale ich mało przekonywujący, drżący z wysiłku głos, nie robi wrażenia na słuchaczach.

Cóż szepczą te pomarszczone usta, co chcą nam powiedzieć  dygocąc  z emocji?

Starcy wiedzą, że zbliża się ich kres i roztaczając wzrok po twarzach ukochanych dzieci i wnuków, chcą ich przestrzec, ochronić, zabezpieczyć przed losem, którego sami w życiu posmakowali, a jego gorycz pamiętnie wżarła się w ich zmysły.

Oplecione sznurami żylaków kończyny to pamiątka po nadludzkiej pracy w miejscach wskazanych przez Panów Okupantów. Trzynaście lat to przecież doskonały wiek do pracy dla polskiego niewolnika. Gruby kij nadzorcy doskonale spełniał rolę kursu przygotowawczego. Rozbijanie kamieni to przecież lekka praca. Zdrowa, bo na świeżym powietrzu - rechotano tubalnie.

"Niech się cieszy, że nie jest starszy, bo pojechałby na roboty do Rzeszy i mamusia by płakała".

Nie. Na roboty nie. Tam cioteczny brat był. Zastrzelili go za to, że ukradł koszulę i wciągnął na siebie, zdejmując z karku własną, zniszczoną do granic możliwości.  Koszula, która przywłaszczył pochodziła z paczek z Gett i była przeznaczona dla jakiegoś niemieckiego eleganta, nie dla polskiego niewolnika. Naiwny myślał sobie, że kradzione utuczy, a tu dostał za swoje. Polski złodziej - schweine.

  Niemcy  nienawidzili złodziei. Zastrzelili takiego w pobliskiej wsi. Doniósł na niego sołtys, któremu zgłoszono kradzież siana. Bezczelny był ten złodziejaszek. Pyskował sołtysowi, że ma w nosie jego urząd i nic nikomu nie odda, bo potrzebuje paszy dla bydła, a okradzionemu sąsiadowi nie ubędzie. Niemcy sprawę załatwili raz dwa.

 W miasteczku żandarm zabił matce syna. Niewiarygodna wręcz sprawa. To były pierwsze dni okupacji. Pijaczek synalek popiwszy jak zwykle, po powrocie do domu, jak zawsze zaczął rzucać miskami po chałupie. Kobiecina jak to miała w zwyczaju, popędziła po policjanta, bo tylko mundur "uspokajał" awanturnika. Nowy Pan Władza przyszedł, a jakże. Wyprowadził pijaka za węgieł domu i tam go zastrzelił.

Ordnung muss sein.

Bardzo popularnym "pieniądzem" w czasie okupacji był bimber. Taki alkohol domowej, a raczej leśnej roboty. Kiedy chłopaki w zagajniku go "pędzili", na obrzeżach lasku ich siostra pasła krowy. Tak dla "oka". Stała na czatach, żeby, Boże uchowaj, nikt nie nadszedł. Ktoś jednak zobaczył i pozazdrościł "majątku". Żandarmi okrążyli lasek i zastrzelili siostrę i jednego z braci. Drugi ukrył się gdzieś.

 Niemcy nie szukali zbytnio. Wchodzili do każdej chałupy w najbliższej wsi i wyznaczali jednego z mężczyzn, jako zakładnika. Skrupulatnie znaczyli kredą wszystkie chaty, by nie pominąć żadnej z nich.

 Do zachodu słońca miał się zgłosić uciekinier pod groźbą rozstrzelania wszystkich "naznaczonych". Tymczasem wzięto jego matkę. Chłopak zgłosił się dobrowolnie. Jego i rodzicielkę zastrzelono w miejscu, w którym leżały już ciała ich bliskich.

Kiedy likwidowano w miasteczku Getto, na podwórko  sąsiada wpadła Żydówka z dwojgiem dzieci. Szybko rozglądając się po obejściu wybrała miejsce schronienia dla siebie. Była to psia buda. Dzieciaki bezradnie rozglądały się wokół straciwszy matkę oczu. Pewnie myślała nieszczęsna, że Niemcy dzieci oszczędzą. Nie mieli skrupułów. Zastrzelili je na oczach ich matki. Wypełzła z okropnym krzykiem z ukrycia i rzuciła się w stronę zabójców. Nie mieli litości. Wzięli ją żywcem rechocząc z uciechy.

  Dość tych koszmarów. Człowiek ma dosyć  tych okropności. Odruch obronny każe przestać słuchać.

Jednak bezzębne usta dalej mamroczą ciągnąc niekończącą się opowieść.

 Dlaczego teraz? Przecież było tyle czasu przez te powojenne lata?

 Co szepczesz starcze?  ONI W R Ó C Ą?