długie życie z Donaldem Tuskiem

Redaktor Piotr Gursztyn opublikował w zeszłotygodniowym (już dodatnim) "Plusie-Minusie" swoje wypracowanie pod jeszcze bardziej interesującym tytułem : "Mojżesz czy Zelig ?", poświęcone postaci miłościwie nam panującego pana premiera Donalda Tuska.

W wypracowaniu tym znajduje się m.in. konstatacja, iż "musimy się przyzwyczaić do długiego życia z Donaldem Tuskiem", która wzbudziła moje zastrzeżenia, bo bardzo nie lubię być do czegokolwiek zmuszany, a już zwłaszcza do współżycia; nie lubię też oksymoronów.

Na moje szczęście pan redaktor Gursztyn nie wyjaśnił, kogo uważa za podmiot ukryty wspomnianego zdania, mogę więc przyjąć iż zaimek "my" odnosi się do redaktorów odświeżanej "Rzepy" i nie dotyczy starucha, który ma długie życie już za sobą a na koniec fazy upływającej pod rządami Donalda Tuska i jego partyjnych kolegów oczekuje z nadzieją i nie bez zniecierpliwienia.

Pan redaktor ma oczywiście zupełną rację, uzasadniając
konieczność przyzwyczajenia się do życia z Donaldem Tuskiem sprawnością premiera, co do której "nie mają wątpliwości nawet najbardziej zajadli wrogowie" (cóż dopiero ludzie związani z nim szorstką przyjaźnią).

Każdy, komu życie i posada miłe, powinien pana Donalda Tuska polubić, w nadziei że go to, choćby na jakiś czas wzmocni; lepszego sposobu nie znalazły nawet tak tęgie głowy jak pan poseł Arłukowicz czy pani posłanka Joanna Kluzik-Rostkowska, których sprawności nikt rozsądny nie będzie wszak kwestionował, póki trwają w uczuciach.

Są jednak jeszcze na tym Bożym świecie dinozaury bez posad i bez nadziei na długie życie z kimkolwiek, podobnie jak owe zimnokrwiste gady niezdolne do owej "zajadłej wrogości" o której raczył wspomnieć zacny redaktor Gursztyn, ale i do przyjaźni nieskore.

Ot, ja na przykład - nie żywię do Donalda Tuska uczuć, którymi powinienem się być może rewanżować, ponieważ nie znam człowieka, a słowa oraz czyny premierów czy liderów partyjnych zwykłem oceniać tak bezosobowo, jak pląsy balerin; i najkształtniejsze odnóża nie wywołują u mnie zawrotów głowy, nie mówiąc o dzikich żądzach, zgoła niestosownych u dinozaura w sędziwym wieku, nader szkodliwych dla i tak już wątłego organizmu.

Klaszczę, gdy spodoba mi się piruet czy battement, ale propozycji matrymonialnych składać nie zamierzam; taki mój stosunek do osób i postaci publicznych pozwala mi od czasu do czasu gwizdnąć - nie z uznaniem, jak chce nowy obyczaj, ale wedle tradycji, z dezaprobatą - kiedy dostrzegę potknięcie, kiks czy faul.

Pląsy Donalda Tuska dawno przestały mi się podobać; do tego stopnia, że nie chce mi się już nawet gwizdać; nie mam ochoty oglądać podrygów krzywonogiej, przywiędłej primabaleriny minionego sezonu.

Do tego, żebym je polubił, pan redaktor Gursztyn mnie nie zmusi. Zwłaszcza że mam - tak się składa - nieco inne, wcześniej utrwalone przyzwyczajenia, nie tylko natury estetycznej.

Przyzwyczaiłem się, na przykład, do sprawozdawczości okresowej i porównywania wyników z założeniami, nim sformułuję ocenę jakichś przedsięwzięć.

Jeśli miałbym dokonać wyboru Mojżesza lub Zeliga jako apoteozy Donalda Tuska, musiałbym wiedzieć, jakie to Morze Czerwone przeszedł suchą nogą i do jakiej Ziemi Obiecanej dotarł, do jakich to sławnych postaci się upodabniał i w jakiej kolejności, by się zastanowić zupełnie serio nad inną alternatywą : czy urzędujący premier Rzeczypospolitej to Mojżesz, udający Zeliga, czy Zelig upozowany na Mojżesza.

Dokąd Donald Tusk doprowadził Platformę Obywatelską, widzi każdy, kto nie jest członkiem owej szczególnej wspólnoty (po niemiecku "die Vereine").

Ja jestem z innej ferajny - skazanych na wyginięcie dinozaurów, znienawidzonych przez Platformę oraz jej wodza (po niemiecku "der Fuehrer"), w którym nie widzę Mojżesza, bo to typ czysto nordycki oraz agnostyk, ani Zeliga - bo zbyt wysoką ma samoocenę.

Co do sprawności - pełna zgoda.

Bez cienia wrogości i bez zbędnej sympatii mogę wyrazić
podziw dla wyjątkowej sprawności pana premiera.

My, dinozaury, tego akurat zupełnie nie potrafimy.

Może dlatego wolałbym, by losy mojego kraju znalazły się w rękach kogoś nieco mniej sprawnego.

Na rekwizyt prestidigitatorskich sztuczek ten mój kraj się nie nadaje; jest jeszcze ciągle zbyt wielki, nawet dla najbardziej utalentowanego kuglarza, a ja nie życzę sobie, by - upadł.

Nie życzę tego również Donaldowi Tuskowi.

Wolałbym najpierw zobaczyć okresowe sprawozdanie oraz rachunek wyników, bilansujący rządy P.0. - i bardzo proszę, na piśmie, żeby pan redaktor Gursztyn też sobie mógł tam zajrzeć przed wyborami i sprawdzić, ile nas kosztował który minister.

To wprawdzie mniej ciekawe od związków uczuciowych między czołowymi postaciami sceny politycznej ale i za nie płacić rachunki będziemy musieli wszyscy, zapewne dłużej, niż potrwa "życie z Donaldem Tuskiem".

Byłoby dobrze, żeby płacili je winni.

Mają za co, i mają z czego.