pożegnanie z Broniem

Wczoraj w południe pożegnał się ze mną Bronisław Wildstein, przez przyjaciół (prawdziwych i fałszywych) niesłusznie nazywany Bronkiem, albowiem jest to Bronisław, i to nawet bardzo.
Jest również, dodam zaraz, Prawdziwym Polakiem, wzorowo spełniającym wszystkie trzy kryteria profesora Wolniewicza
a trzecie z nich, kryterium pamięci, w stopniu po prostu ekstremalnym, może nawet absolutnym.
Co więcej, BW publicznie pamięci tej odważał się używać.
Czegoś podobnego rządzący obecnie historycy tolerować nie mogą w odzyskanej, coraz bardziej misyjnej telewizji.
Choćby dlatego, żeby nie robić przykrości pani posłance Śledzińskiej - Katarasińskiej, która tak się przy tym odzyskiwaniu napracowała, że coś się jej w końcu za to chyba należy.

Pożegnała się także ze mną i innymi telewidzami p. Anita G. (choć na razie Jej nazwisko nie jest -przeciwieństwie do twórczości - objęte zakazem publikacji, ale czas płynie szybko, więc wolę nie narażać się na kłopoty podobne choćby do tych, jakie ma pan minister sprawiedliwości, który tylko sobie troszkę posłuchał tego, czego posłuchać chcielibyśmy wszyscy i teraz ma za swoje).
Tam, gdzie trzeba, uznano, że jedna Anita, pani Werner, musi telewidzom wystarczyć; czasy są ciężkie a oglądalność najważniejsza : Anitę Werner rozpoznaje natychmiast każde nieszczęsne polskie dziecko, natomiast o istnieniu Anity G. mogą mieć niejasne pojęcie -poza służbami specjalnymi- jedynie niepoprawni Bracia Niewyspani.
A od misji - czasem specjalnych, jeśli zachodzi akurat taka potrzeba, jest i na Jana Pawła Woronicza, i gdzie indziej, jeśli zaszła by taka potrzeba, fachowców dość.

Niebawem się o tym przekonamy, bo przecież "listopad - niebezpieczna dla Polaków pora".
Musi coś być na rzeczy, bo o budżecie nic nie słychać, ministra Rostowskiego nie widać (może pojechał inkasować czynsze ?) a pan premier sam dla oszczędności podróżuje nie sam, lecz razem z Pierwszą i Drugą Osobą w państwie, jednym autobusem, na granicy prawa, po Łodzi, gdzie nie jest bezpiecznie.
Panu prezydentowi Komorowskiemu przypomniała się nawet, a propos, rewolucja 1905 r., bo skojarzenia miewa odważne.
Co to będzie, jak mu się przypomni masakra we WW.Świętych na Placu Teatralnym, wolę nie myśleć; mam nadzieję, że nie będziemy 10. listopada świętować latoś sto piątej rocznicy wprowadzenia stanu wojennego na obszarze całego Królestwa Polskiego, i że na razie nie będzie się inscenizować go czy "rekonstruować".
Mam nadzieję, że nazajutrz, Jedenastego Listopada, będzie defilada - choćby tylko kompanii honorowej, bo ta nam jeszcze, o ile wiem, została, zapewne na wypadek, gdyby trzeba było ceremonialnie kogoś pochować.

Na razie, bez zbędnych formalności i ceremonii, żegnamy się z "Misją Specjalną", z Wildsztajnem - i z marzeniami.

Ale nie ze wszystkimi przecież, psiakrew !
Nikt mi nie zabroni marzyć, że ktoś kiedyś podziękuje tym, których dzisiaj otacza nienawiść i pogarda motłochu o zatrutych sercach i mózgach, i tych bez serc, bez ducha.
Za dobrą służbę Ojczyźnie, za odwagę szukania i głoszenia prawdy, za szacunek dla zwykłych ludzi i prostych symboli będą kiedyś w Polsce stawiane pomniki i Ojcu Rydzykowi, i Antoniemu Macierewiczowi, których piękne szaleństwo musi doczekać się pokwitowania w historycznej pamięci Polaków.
Coś z tego szaleństwa, jakaś lśniąca iskra, błyska w oku Wildsteina, żarzy się w jego publicystyce, pali i piecze.
Trochę cieni i światła przydaje obrazowi Rzeczypospolitej
w pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku robota pani Anity.
Ich energia, jeśli ją podzielić przez kwadrat szybkości światła, przemienia się w materię - szlachetny kruszec.
Może go jeszcze za mało na pomnik, ale na trwałą tablicę pamiątkową - wystarczy.
Jak to było ? "Aere perenius exegi monumentum.." Właśnie.

Dziękuję.
Bądźcie zdrowi.
Wracajcie szczęśliwie.
- Czekam..